“Çok yalnızım, mutsuzum,
Göründüğüm üzere değilim aslında,
Karanlıklarda kaybolmuşum.
Bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun vakittir,
Aradıkça batıyorum karanlık kuyulara,
Kimse duymuyor çığlıklarımı,
Duyan aldırış etmiyor, çekip kurtarmak istemiyor…
Bense insanların bu ilgisizliği karşısında ilgiye susamışım,
Ümidimi yitirmişim.
Biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim,
Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye
Veda edeceğim.”
Nilgün Marmara’nın kısacık hayatını,
“Biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim,
Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye
Veda edeceğim.” dizelerinde özetlediği “Yalnızlık” şiiri. Bugün onun doğum günü ve bu epey acıklı bir açılış, biliyorum. Nilgün Marmara denince de hepimizin hafızasında hiç çığlıksız hayattan vazgeçişi var, bunu da biliyorum. Öyleyse bu açılış, tam ona göre…
Biyografisini yazarken, “Slyvia Plath’in ömür yazgısını kendi alnına kazıyan, 29 yıllık hayatının gerisinde yazdıklarını bırakıp sessiz çığlığa gömülen kadın” diye bahsetmişim ondan. Şiirinde de dediği üzere hakikaten inanıp güvendiği her şeye veda etmenin bir yolunu bulmuş muydu, sanırım daima merak edeceğim. Ve o, vazgeçmeyi seçmiş olsa da, onu en çok doğduğu gün anmayı seveceğim.
Nilgün Marmara, kendine 29 yıllık bir ömür biçti ve sonra akabinde rüzgâra karşı koyamayıp pencereye sıkışan perdenin uçuşunda kendini aşağı bıraktı. Kısacık hayatına ise, koca bir edebiyat dünyası sığdırdı. O vakit bugün doğum günü gururuna, Nilgün Marmara şiirleri okumalı. Sizinle Marmara’nın 19 yaşından vefatının bir ay öncesine kadar yazdığı tüm şiirlerin kronolojik sıra ile verildiği “Daktiloya Çekilmiş Şiirler (1977-1987)” kitabından alıntı şiirler paylaşmak istiyorum.
Siz Nilgün Marmara’nın en çok hangi şiirini seviyorsunuz?
Nilgün Marmara biyografisini okumak isterseniz, tıklayınız.
KUŞ KOYSUNLAR YOLUNA
Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
Daima bu türlü mi bu?
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer…
Kafatasımın içini, bir küçük huzur ismine aynalarla kaplattım,
Ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niçin müsaade vermiyorsun yoluna kuş konmasına
niçin müsaade vermiyorum yoluma kuş konmasına
niçin kimseler müsaade vermez yollarıma kuş konmasına?
“Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.
*
DÜŞÜ NE BİLİYORUM
…
Yine de, vakit kedisi
Pençesi ensemde, üzünç kemiğimden
Çekerken beni kendi göğüne,
Bir kahkaha bölüyor dokusunu
Düşler marketinin,
Uyanıyorum küstah sözcüklerle:
Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün art bahçelerini
Gördüm ben!
DÜZ BAHAR
…
Güz mü yanlış rengiyle?
Kışlar mı ömür aralığı bayana?
Kutlandık ezgisi bu türlü uzak,
Yalnızlık, yalnızlık bitimsiz.
Gece: İpek dokusu çözüldüğünde
Ellerim: Eksik cennetim benim.
*
SAVRULAN BEDEN
Pek az vakti kaldı bu zora koşulmuş vücudumun,
Olduğum üzere ölmeliyim, olduğum üzere…
Tüy, kan ve hiçbir salgıyı düşünmeden,
Kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!
…
SAKSIDA GİZLENEN
Sen günün birinci saatlerinin kırılganlığında,
Şen bir yüzle doğmuştun, biliyorum, gün,
Güçlü soluğu duyduğunu yadsımadı gökeller
Parmakların efsunla yunarak hayatın özsuyunu
Damlatacaktı dev sevgilerinin göz kapaklarına
Evrenin!
Fısıltı yüreğinde sürüklendi katmerlendi.
Daktiloya Çekilmiş Şiirler
Nilgün Marmara
Everest Yay.
S.: 175
Kitabı satın almak için tıklayınız: everestyayinlari
*
Damla Karakuş
[email protected]
Instagram: biyografivekitap
