Özlü ’ye nazaran gitmek; bir şiirin en hoş başlangıcı, hayatın en derin dönüm noktası. Bir nevi “korkmayın” diyor. Acı çekmek mubah; fakat bu acı sonsuza kadar sürmeyecek. Memnun olmadığınız, köleleştiğiniz bir yerde kalmak sizi öldürür. Bir manada gitmek, aslında yaşamaya ve kendi öz benliğinize bir seyahat niteliğinde. Özlü, ”Yaşamın Ucuna Yolculuk” kitabında, etkilendiği üç müellifin intihara giden seyahatini inceliyor. Adeta okuyucuya “gitmekten korkmayın!“ diyor. Hak ettiğiniz kıymeti görmediğiniz bir yerde durmak, yalnızca sizi öldürmek isteyenlerin işine fayda. Bayanın yok edilmesi, bastırılması toplumumuzda bu kadar yaygınken, kendi özüne seyahat aslında kolay bir şey değil. “Yaşamın Ucuna Yolculuk” bir uçurumdur! Ya kendinizi bulursunuz, doruğa ulaşırsınız ya da o uçurumdan kendiniz atlarsınız. Özlü, hudutlara ve sonları çizenlere şairane bir savaş açıyor.
GAMLI PRENSES
“Bir ana ve babadan olma değilim. Bir yaban otu üzere Anadolu yaylasında bittim.”
Özlü, değil yaşadığı periyodun, hiçbir vaktin bayanı olmadı. Gün gelecek yaban otu üzere bittiği yerden kaçıp gitmeyi isteyecekti. Özlü ‘nün ailesine ve dış dünyaya karşı yabancılaşması onun “köksüzleşmesinin” bir sonucuydu. Özlü, 76 yıl evvel bugün Kütahya’da öğretmen bir anne ve babanın son çocuğu olarak dünyaya geldi. Küçük yaşta hayatı sorgulamaya başlayan Özlü, birinci gitme isteğini şöyle anlattı:
“Dört bin nüfuslu bir Anadolu kasabasında dünyaya bakmayı öğrendim. Altı yaşındaydım. Dünyanın sonsuz büyüklüğünü hissettim ve gitmem, çok uzaklara gitmem gerektiğine inandım…”
SENİ SENDEN ÇALAN TOPLUMDUR
“Şunu öğrenmelisin: Sen hiçbir işe yaramaz değilsin. Seni senden çalan toplumdur.”
Özlü, toplumun ona dayattıklarını hiçbir vakit kabul etmedi. Alışılmış kalıpların dışına çıkmak onun için hiçbir vakit güç değildi. O, kendi ihtilalini korkusuzca gerçekleştirdi. Avusturya Lisesi’ni okumaya başlayan Özlü, Doğu ve Batı kültürünün çatışması ortasında kalır; fakat onun, bu çatışma ile fikir dünyası da muvaffakiyetle şekillenir. Aslında kendi köklerinden kopuşun ismi böylece konmuş olur. Sorgulamaların, iç geçirmelerin sonunda toplumun gerçek maskesini görme bahtı yakalar.
“Ben belirli bir ülkesi olmayan insanlardanım.”
YAŞASAM DA OLUR YAŞAMASAM DA
“Hayat bağıra bağıra, susmayı öğretir beşere.”
Özlü, kitap okumayı çok seviyordu. O denli ki, dostlarını o kitapların müelliflerinden seçti. Ölülerle dost olmak her insanın kaldırabileceği bir şey değil. Böylece yaşama olan bağı güzelce zayıflamıştı. Özlü, 18 yaşında dünyadan gitmek istedi ve intihar etti.
“Her gece ölüyorum. Sonra vefattan kaçıp yine canlanıyorum. Her yirmi dört saat, hem hayat, hem mevt.”
KENDİ DÜNYASINI ŞEKİLLENDİREN KADIN
“İnsanın kendi dünyası dışında yaşayacağı bir dünya yoktur.”
Hayatı bu kadar sorgulayan, kalıpların dışına korkusuzca çıkan, vaktin ve yerin ne olduğunun değerini kaybettiği bir dünya yaratmak başlı başına bir ihtilal olsa gerek. O kimseye benzemiyordu. Kaygıları vardı elbette; lakin dehşetlerinin esiri olmadı. İntihar ettikten sonra uzunca bir müddet hastanede kalıp ruhsal tedavi görmüştü. En büyük korkusu yine hastalanmaktı.
“Burası bizim değil, bizi öldürmek isteyenlerin ülkesi.”
GİTMEM GEREK
“Gitmem gerek. Yeni fotoğraflar görmem gerek. Benimseyeceğim, içimdeki kıpırdanışları dolduracak bir fotoğraf bulana dek gitmem gerek.”
Topluma ve köklerine yabancılaşan bir bayan olarak ruhsal buhrandan tek kaçış yolunu gitmekte buldu. O denli kuru kuruya gitmek değildi onunkisi. Farklı fotoğrafların peşine giden Özlü, fikir dünyasını attığı her adımda değiştirir ve yapıtlarına de bunu yansıtır.
“Nerde olmak istediğimi bilmiyorum. Tahminen de bu yüzden hiçbir yerdeyim.”
AŞK ACISI ÇEKMEDİM
“Aşk acısı çekmedim hiç. Zira dünyanın verdiği acı her vakit güçlüydü.”
Özlü, üç defa evlenmişti; lakin gerçek memnunluğu hiçbirinde bulamadı. Aslında evliliklerini kliniklerden kaçmak için bir tedavi niteliğinde yaptı. Fakat hayatına giren erkekler onun ruhundaki yaraları düzgünleştirmeye yetecek güçte değildi.
“Beni güzelleştiren, ne şok ne de ilaçlar. Beni uygunlaştıran, bu kliniklere bir defa daha kilitlenme mümkünlüğünün verdiği büyük ve derin endişe.”
DÜNYA ACILI OLDUĞU İÇİN YAZILIR
“Neden yazılır? Dünya acılı olduğu için yazılır. Hisler taştığı için yazılır.”
Yazmak onun için önemli bir iş ve kaçış noktasıydı. Ona nazaran çok yazmak değerli değildi. Bu yüzden onlarca eser vermek yerine az ancak öz yapıtlarıyla bütün vakte baş tuttu. Özlü, genç yaşta kanser hastalığına yakalandı ve 1 yıl süren çabayı kaybetti. Kısacık ömründe verdiği kıymetli yapıtlarıyla kalbimizde ölümsüzleşti.
*
Sonay Karaman
Instagram:
