Adem Güneş! Pedagoji denince onun ismini bilmeyen yok. Kitapları daha ön satışta iken bitiyor, yeni baskıya geçiyor. Çok seviliyor, yazdıkları merak ediliyor. Bunun yanında küstürdüğü bir kesim de var: Çalışan anneler! Son kitabı “Bırak ve Rahatla” üzerine konuşurken, bu bahse da değinmeden bitirmedik. Ve Sevgili Güneş, çalışan annelerin gönlünü alacağı bir kitap hazırlığında olacağını müjdeledi…
YAZAR KİMLİĞİMDEN ÇOK, PEDAGOG YANIMI ÖN PLANDA GÖRÜYORUM
– Adem Beyefendi, hakkınızda pek çok bilgiye ulaşabiliyoruz. Fakat ben bilhassa sizi, sizden dinlemek istiyorum. Adem Güneş kimdir? Kendini nasıl tanımlar?
Bu soruyu yıllar evvel sorsaydınız, kendimi size çok güzel anlatırdım… Ancak bu gün emin değilim… Çocuk dünyasında fazla oyalandım sanırım; kendi çocukluğumu gördüm… Biraz şaşkınım…
– Neden şaşkınsınız pekala?
İnsanı tanımaya çalışırken kendimle karşılaştım, biraz da heyecanlıyım galiba… Kendi olmak, ruhsal özgürlüğü hissetmek, kozmosu kendi gözleri ile seyretmek, kendi ayakları ile yürümek, garip geliyor biraz; lakin acemiyim henüz… Kendimi tanıdıktan sonra size de anlatacağım, söz!
– Anlaştık 🙂 Yazmaya ne vakit, nasıl başladınız?
Yazmaya, üniversitede ders notlarımı tutarken başladım. Anlatılan bahisleri iki farklı deftere not alıyordum. Birisi, eğitimim için gerekli olan notlardı; oburu kendi ferdî gelişimim için aldıklarım… Kendime aldığım notları mezun olduktan sonra kenarda bir yerde kaybolmasın diye derlerken, bir arkadaşım bunları okudu, etkilendi ve kitap haline getirmekten bahsetti. Böylelikle müelliflik serüvenim başladı…
– Şöyle bir dönüp baktığınızda muharrir kimliğinizi nasıl değerlendiriyorsunuz?
Aslında muharrir kimliğimden daha çok, pedagog yanımı ön planda görüyorum. Danışmanlık süreçleri içinde edindiğim deneyimler beni geliştiriyor, öğrendiklerimi kitaba aktarıyorum. Okuyucularımdan aldığım en besbelli geri dönüş ‘Kitabınızda kendimi buldum.’ halde oluyor. Bu çok yanlışsız, zira her bir satır, ömrün içinden geliyor… Üniversitede dersleri öğrenirken kendime aldığım notlar, şimdilerde hayatı öğrenirken aldığım notlarla devam ediyor…
ÖFKELİ YANIMIZIN ONARILABİLECEĞİNE ÇOK İHTİMAL VERMİYORUZ
– Kitaplarınız her vakit çok satıyor. Genel bir kıymetlendirme daha yapacak olursak, şahsî gelişim, psikoloji kitapları bilhassa satıyor. Beşerler ruh sıhhatleri için neden daima bir rehbere muhtaçlık duyar?
İnsan tabiatını konuşmak tarihin en eski periyotlarından beri epeyce ilgi cazipti. Eflatun’dan Aristo’ya kadar, tarih öncesi devirden çağdaş toplumlara kadar devirde beşerler, insanları anlamak için gayret harcadılar. Fakat psikolojinin yapısal bir bilim kolu halini alması 20.’nci yüzyılda gerçekleşti. Psikoloji, bilim tarihinin en son bilim kısmıdır; fakat en süratli gelişen bilimdir. Zira laboratuvarınızı daima üzerinizde taşıyorsunuz. Bir durumu test etmek için kimyager üzere laboratuvara gitmeye gerek yok, hisleriniz her an yanınızda. Canınız sıkıldığında, bu durumu nasıl değiştirebileceğinize odaklanıyorsunuz. Daha evvel can problemi yaşayan ve bu durumdan kurtulmuş şahısların deneyimlerini dinlemek ve kendinizi onarmak istiyorsunuz. Kaliteli yaşamak istiyorsunuz. Ruhsal özgürlüğe yatkın yanınızla kuş üzere özgürleşmek istiyorsunuz. Bunu nasıl yapacağınızı öğrenmek için bu bahiste deneyimi olanlara muhtaçlık duyuyorsunuz. Bu çok doğal; hatta bir ihtiyaç! İnsan kendi hayat seyahatini yalnızca kendi deneyimleri ile sürdürecek olursa, yanılsamalardan kurtulamaz…
– Bırak ve Rahatla, kendi kendine terapi için bir rehber olarak duruyor elimizde. Bilhassa de belirtiyorsunuz kapağında: 6 haftalık uygulama programı? Ne olacak bu 6 haftanın sonunda?
En okumuş yazmışımızdan, en az okumuşumuza kadar aslında birçoğumuz kendimizin değişeceğine inancımız çok az. Öfkeli yanımızın onarılabileceğine çok ihtimal vermiyoruz. Hatta öfkeli olduğumuza inanmıyoruz bile, öfkelendirildiğimiz için öfkeliyiz zannediyoruz. Dertlerimizden kurtulmak bize çok uzak geliyor. Kaygısızlık, tasa verecek kadar telaşa yatkın halde yaşıyoruz. Güvensizlik bize emniyet sağladığı için, itimat duygusu imkânsız görünüyor zihnimize. Bırak ve Rahatla kitabında tüm bu gerçekler epey yalın bir halde bireyi kendi ile yüzleştiriyor ve ‘İşte sen!’ derken, ‘Ne kadar da çok değişmişim!’ diyerek kendi çocukluk yıllarından bu yana geçen hayatı gözler önüne seriyor. “Peki ben kendimi tekrar nasıl bulabilir, bir çocuk kadar ruhsal özgürlüğümü nasıl yakalayabilirim?” diye soranlara ise, kendisini 6 haftalık mühlet içinde nasıl onarabileceğinin pratik uygulamalarını anlatıyor. O ya da bu sebeple bir uzmanla karşılaşmak istemeyen şahsa, kendi kendini nasıl onarabileceğini bütün detaylarını anlatıyor. Sürecin sonunda ne mi oluyor; kitap şimdi yeni; lakin tek tük gelen iletiler, maillerle görüyorum ki, kitapta anlatılan süreci uygulayanlar ‘içsel bir genişlik’ elde ediyor ve teşekkürle geri dönüyorlar. Umarım bu artarak devam eder…
– Kapakta bilhassa belirtilmiş bir de, QR kod var. Orada neler bekliyor okuru?
Biraz evvel bahsettiğim üzere, Bırak ve Rahatla pratik uygulamalarla bireyin kendini onarmasına rehberlik yapan bir kitap. Kitapta adım adım uygun oluş antrenmanları tanım ediliyor… Bu idmanlar yalnızca metinlerle anlatıldığında anlaşılması güç olabilir diye, bir de görüntüler halde uygulama örneklerine dönüştürdük. Böylelikle kendini onarmak isteyen bir kişi, kendi seanslarını kendi kendine düzenlerken kitaptaki antrenmanların nasıl yapıldığını akıllı telefonundan izleyebiliyor… Kitaptaki QR kodlar akıllı telefonla okutulduğunda bu görüntülere erişim sağlanıyor…
BENİM İÇİN KÂBUS OLAN ŞEY, BUGÜN EN KEYİF ALDIĞIM ŞEYE DÖNÜŞTÜ
– Bir çocukken başlayan öykümüzde, nerede büyüyoruz? Birinci travmalarımız bizi bugüne nasıl taşıyor?
Çok hakikat bir soru! Nerede büyüyoruz biliyor musunuz, karşılaştığımız aksiliklerle baş edemeyip, hislerimizi bastırmaya başladığımızda. Acı veren olaylara karşı dayanabildiğimiz günlerde artık büyüyor ve kendi çocuksu yanımızı kaybediyoruz. Lakin yıllar sonra yaşadığımız öfke, gerginlik ve telaşlarımızın temel sebebi de işte bu bastırarak yönetmeye çalıştığımız hislerimizi artık bastıracak gücümüzün kalmaması ile gün yüzüne çıkıyor. Yıllar geçtikçe huysuzlanıyoruz. Olgunlaşmak yerine hassaslaşıyoruz. Yaşadığımız küçük bir olay karşısında içimizdeki patlamalar büyük ve tahammül edilemez hale bürünüyor… İşte bundan sonra beşerler tahlil arıyor ‘Artık huzur istiyorum!’ diyor. ‘Mutlu olmak istiyorum!’ diyor. ‘Bıktım beklendiğim üzere olmaktan, kendim üzere olmak istiyorum!’ diyor.
– Pekala ya tahlili?
Çözüm, yıllar sonra da olsa, kendimizi çocukken bıraktığımız yerden kurtarıp, bastırdığımız hislerimizi özgürleştirmekten geçiyor…
– “Psikolojik sorunlar, ‘iman zayıflığı’ diyerek kolaya alınmamalıdır…” diyorsunuz. Bu cümle üzerine konuşalım mı biraz?
Birçok insan kendini din ile yeterli etmeye çalışıyor. Bu mümkün mü, bence mümkün! Fakat din, bugünkü yorumlanan hali ile insanı güzel etmek yerine, kendisini berbat hissettiği bir araç haline dönüştü. Din, din ile yorumlanırsa ütopyaya dönüşür, beşerden uzaklaşır. Din, insan ile yorumlanmalı, bilim ile yorumlanmalıdır. Pedagoji bir bilimdir, psikoloji bir bilimdir, psikiyatri bir bilimdir, nöroloji bir bilimdir… İnsan kendini âlâ hissetmiyorsa, ‘O vakit senin iman zayıflığın var!’ demek, o beşere yapılacak en büyük saygısızlıktır. Kimse kimsenin imanının zayıf olduğunu ölçemez, söyleyemez, ima edemez! Kendini güzel hissetmeyen bir beşere bu türlü bir imada bulunursanız o kişi kendisini daha düzgün hissetmez; daha makus hisseder, sorunu artar…
– Kitapta örnekler de veriyorsunuz…
Kitapta benim yıllar evvel var olan uçak fobimden bahsettim. Bir periyot uçağa binemedim; bedenim kilitleniyordu, telaşlarım artıyor, kendimi çok makûs hissediyordum bir seyahate çıkacağım sırada. Bu mevzuyu samimi olduğunu düşündüğüm bilgisine güvendiğim yaşlıca bir bireye açmıştım o periyotta. O da bunun sebebinin ‘iman zayıflığı’ olduğunu söylemişti.
– Bu size ne hissettirdi?
Keşke sormasaymışım, zira bunu sorana kadar kaygılansam da uçağa biniyordum; lakin bunu duyduktan sonra artık uçağa hiç binemez oldum. O denli ya, madem imanım zayıf, o vakit ya uçak düşer ve ölürsem zayıf imanla ben ne yaparım diye telaşlarım tepe yapmıştı. Gençlik halimin bu zayıf yanının bu halde suiistimal edilmesine bu günlerde çok üzülüyorum. Uçak fobimi ben imanımı güçlendirerek değil, kendimi onararak aştım. Fobilerden kurtulmanın yol ve prosedürleri var, insanları inançları ile korkutmaya gerek yok. Bugün benim en sevdiğim şeylerden biri de, uçak seyahati. Bunu imanımı güçlendirerek değil, kendimi onararak başardım. Benim için kâbus olan şey, bu gün en keyif aldığım şeye dönüştü…
EŞLERDEN HER İKİSİNİN DE KENDİSİNİ ONARMASI KADAR HOŞ BİR EVLİLİK DÜŞÜNEMİYORUM
– Kendi kendimizi onarmanın mümkün olduğunu söylüyorsunuz aslında bize. Pekala biz tembellik mi ediyoruz, yoksa baş edemiyor muyuz, buna nasıl karar vereceğiz?
Sanırım temel sorun, kendimizi onarabileceğimize inancımız yok. Bu türlü gelmiş bu türlü sarfiyat diye inanıyoruz. Etrafımızdaki meseleler azalmadan kendimizin rahat edemeyeceğimizi zannediyoruz. Kişiliğimizi kabullenmiş durumdayız. Bu yüzden kitabın art kısmına kendini onarmış şahısların kendi süreçlerini anlattığı notlar koyduk. Bu kıymetliydi; kendini onarmış bir kişi diğerlerine da umut veriyor. Benim gördüğüm kadarı ile örneğin, eşlerden biri kendini onarıp ruhsal özgürlüğünü yakaladığında, öfke ve telaşlarından sıyrılıp bir iç genişliği elde ettiğinde öbür eş (önce bu duruma kuşku ile bakıyor) sonra kendisi de onarılmak için bir efor içine giriyor. Eşlerden her ikisinin de kendisini onarması kadar hoş bir evlilik düşünemiyorum. Keşke her evlilik içinde tek husus konuşulsa, ‘Kendimizi onarıp yine evlenelim mi?’ dese eşler birbirlerine. ‘Ama bu sefer kendi gözlerimizle birbirimizi görüp, tercih edip severek evlenelim!’ diyerek evlenseler…
– Ne hoş söylediniz… Pekala hislerimizi yönetemediğimizi fark ettiğimizde birinci adımımız ne olmalı?
Köken hislerimizi tanımak olmalı birinci adımımız. İçimizde yıllarca birikmiş hisleri hissetmeliyiz. İçimizde bizden bağımsız bir var oluş sergileyen his dünyamızla tanışmalıyız. Onun, bizi nasıl yönettiğini hayret içinde görmek için adım atmalıyız. Şayet içimize derinleşir, hislerimizin hareketlerini gözlemleyebilirsek, büyük bir adım atmış oluruz.
– En güçlü hislerimizden biri öfke olsa gerek. Meskende, işte, dışarıda hayatımızda öfkemizi denetim altına almak için bize küçük ipuçları verebilir misiniz?
Öfke, bir histir. Evet, gücü yüksek olsa da bir histir. Hislerimize erişebileceğimiz yegâne aracımız hislerdir. Öfke anında bizi öfkelendiren bireye değil, içimize derinleşebilir, hislerimizi hissedebilirsek, nefesimizle hissimizi yönetebiliriz. Burnumuzdan derince nefes alarak öfkenin şiddetini azaltabilir, öfke gücünü dışarı denetimli çıkartabiliriz. Bu tahminen anlık bir tahlil olur, öfkemize sebep olan içimizdeki ‘köken duyguyu’ onarmaz; lakin yeniden de kriz anında işe fayda. Öfke, nefes ile yönetilir.
ONARIM, KİŞİNİN KENDİNİ ÂLÂ HİSSETMESİ DEĞİL, HİSLERİNDE OLUŞMUŞ YARALARI TEDAVİ ETMESİ DEMEKTİR
– 1. haftamızın konusu: Yalıtım! Bu süreç boyunca telefonumuzdan, toplumsal medyadan uzak durmamız gerektiğini söylüyorsunuz. Bu sanırım en sıkıntı evrelerden biri. Toplumsal medyanın psikolojimiz üzerine tesirlerini nasıl değerlendiriyorsunuz?
Yalıtım sıkıntı üzere görünse de, uygulanmaya başladığında en keyifli hafta oluyor. Ne kadar da çok oyalanma aracımızın olduğunu görüyoruz. Eş ile çocuk ile ne kadar da keyifli vakit geçirecek fırsatımız olduğunu görüyoruz. Vaktin ne kadar da geniş olduğunu hissediyoruz. Yalıtıma girme kararı sıkıntı evet katılıyorum; lakin yalıtımın insanı ne kadar rahatlattığı da bir gerçek. Hani daima demiyor muyuz, “Başımı alıp gitmek istiyorum bazen.” diye; işte başımızı almadan kendimize geleceğimiz yer, yalıtımdır…
– Bu yalıtım sürecinde benim için en şaşırtıcısı müzik oldu. “Duygularını onarmaya karar vermiş bir kişi, yalıtım mühleti boyunca hiçbir tını duymamalı ve kendi kendine dahi olsa müzik, türkü söylememelidir.” diyorsunuz. Nedenini paylaşır mısınız bizimle?
Onarım, kişinin kendini düzgün hissetmesi değil, hislerinde oluşmuş yaraları tedavi etmesi demektir. O yüzden kendimizi yeterli hissedeceğimiz araçlara değil, içimizdeki yaralı yanlara odaklanmalıyız. Tamirat süreci içinde kökeni kendimize ilişkin olmayan hiçbir duyguyu hissetmemeliyiz. Dış dürtülere kapalı olmalıyız. Keyifli de olsa bir müzik dinlediğimizde, o keyif alma hali içsel bir keyif değil, dışarıdan oluşan bir keyif olduğu için kendini onarmaya çalışan bir kişi için yanlışsız olmaz.
– Kendi kendimizi terapi ettiğimiz bu süreçte, geçmişte bıraktığımıza inandığımız pek çok şey, hatta çocuk yaşlarımızdan izler taşıyan sebebini çözemediğimiz travmalarımız gün yüzüne çıkacaktır. Bu anlarda reaksiyonlarımızı nasıl vermeliyiz?
Onarım sürecinde hatırladığımız incinmişlik ve travmalarımız karşısında içimizden geldiği üzere davranmalıyız. Ağlamak geliyorsa içimizden ağlamalı, yası tutulmamış incinmişliklerimizin yasını tutmaktan, içimizi boşaltmaktan kaçınmamalıyız. Lakin bu sırada öfke ve nefret hisleri oluşuyorsa ona müsaade vermemeliyiz. Yalnızca kendi çocuksu yanımızın incitilmiş tarafını sevip okşarken hüzün duygusu içinde kendimizi bırakmalıyız. İçimiz boşalmalı ki, bastırdıklarımızın üstü kalkmalı ki, olumsuz gücümüzün gücü azalsın; yönetebilelim duygularımızı…
İYİ HİSSETMEK FARKLI ŞEY, ONARILMAK FARKLI ŞEY
– İnsan münasebetlerinde hudutlarımızı nasıl belirlemeliyiz? Münasebetlerimiz sırasında edindiğimiz bir duyguyu, bize ziyan verecek hale gelmemesi için nasıl bir tavır içinde olmalı?
İlişkiler sırasında olumsuz gücü olan şahıslardan etkilenmemek için kendimizi ruhsal olarak sağlam hale getirmeliyiz. Yani kendimizi onarmalıyız, yaşama karşı güçlenmeliyiz; fakat ‘Onarmadan bu işi nasıl yaparız, ilgiler sırasında yıpranmadan nasıl yaşama devam edebiliriz?’ derseniz şayet, olumsuz gücü olan bireylerle bağ kurmamalıyız, onların aurasından uzak durmalıyız. Bu kendi yakınımız bile olsa, şayet onun onarılmasına katkı sağlayamayacaksak, farkındalığını yükseltemeyeceksek, duygusal temaslardan kaçınmalıyız. Fakat şayet bu eş ise, işte o vakit durum farklı. Eşe duygusal aralık konulamayacağı için, eş eşin terapisti üzere birbirlerinin farkındalığını artırıp kendisini onarması için taban oluşturmalı…
– “Başkalarının bize hissettirdikleri ile hisler onarılamaz.” diyorsunuz. En büyük yanlışımız bu sanırım, diğerlerinin niyetlerini, hissettirdiklerini çok fazla önemsiyoruz. Ne yapmalı? Daha doğrusu nasıl yapmalı?
Evet, en büyük yanılsamamız bu! Kendimizi diğerlerinin bize yeterli hissettirdiği hislerle onarmaya çalışıyoruz. Bize birinin güzel davranması, kendimizi birinin yanında âlâ hissetmemiz ya da elde ettiğimiz muvaffakiyetler ile kendimizi keyifli hissetmemiz hislerin onarılması manasına gelmez. Âlâ hissetmek başka şey, onarılmak başka şey! Geçmişte bize olumuz his veren ne kadar kişi gelse, bizden özür dilese, hak helalliği isteyip her şey yoluna girse bile ‘Aa, ben güzel oldum şimdi!’ demeyeceğiz. Zira psikoloji bize, ötekinin hissi bireyin hislerini ziyana uğratmakta rol oynar; fakat onarılmasında rol oynamaz, diye öğretiyor ve kişi lakin kendi hisleri ile hislerini onarabilir. Etrafımıza baktığımızda göreceğiz ki, kişi ne kadar çok ziyana uğramışsa o kadar çok dış dünyadan beğeni almaya yöneliyor, kendini sevdirmeye uğraş ediyor. Halbuki çocuklukta uğradığımız ziyanlar, yetişkinlikte bize düzgün davranılması ile onarılmış olmuyor…
– Uzun uzun, tek tek anlatıyorsunuz her adımı? Bu denli şey konuşmuşken sorayım, bu süreci yazmaya nasıl karar verdiniz? Ne kadar sürdü?
Kendimi onarmaya karar verdiğimde, bu kitabı yazmaya karar verdim. Okuduğum yüzlerce kitabı, kendi ömür hikayemden elde ettiğim deneyimlerimi ve kendi tamir serüvenimi beşerlerle paylaşmalıydım. Buna insanların gereksinimi vardı.
– 5. Haftada tasalarımız üzerine çalışıyoruz. Telaşlarımıza karşın bırakabilmek için! Pekala burada çabucak sorayım, telaşlarımızın temelinde ne yatıyor?
Kaygılarımızın temel sebebi, duygusal zayıflığımız… Duygusal zayıf yanımız dertlerimizi çoğaltıyor, yönetemez hale geliyoruz.
ÇALIŞAN ANNELERİ İHMAL ETTİM… BUNDAN ÖTÜRÜ BÜTÜN ÇALIŞAN ANNELERDEN ÖZÜR DİLİYORUM
– Pekala sormak istiyorum. Çok düzgün bir pedagog olduğunuzu düşünen, sizi merakla takip eden bir kitlenin yanında fikirlerinizi benimsemeyenler de var. Bu elbette hayat içinde çok doğal bir durum. Pekala siz bu durumu nasıl değerlendiriyorsunuz?
Evet, bunu görüyorum. Beni seven kadar, sanırım sesimi duymak istemeyenler de var. Bir hanımefendi kızı ile münasebetini şöyle tanım etmişti: Kızım büyüdükçe ona karşı içimde bir direnç oluşmaya başladı. ‘Anne demesine tahammül edemiyorum artık!’ demişti. Daha sonra kendi bu durumunu tahlil ettiğinde gözyaşları içinde şunları paylaşmıştı benimle: ‘Sanırım kızım bana ‘anne’ diye seslendiğinde, kendimi kıymetsiz hissettiğim ve ‘iyi anne olmayan’ yanımı tetikliyordu ve reaksiyon veriyordum.’’ Demişti. Lakin işin trajik yanı daha derinlerde saklıydı; kızı kendisine ‘anne’ diye seslendiğinde, bu ses, ona kendi annesine gereksinim duyup da ‘anne’ diye seslendiği ve karşılık görmek yerine terslendiği, ‘Ne var?’ diye azarlandığı olumsuz duyguyu uyandırıyordu. Kızının ‘anne’ sesi, kendi içinde bastırdığı anne gereksinimine karşılık geliyordu. Sanırım benim durumum çok farklı değil, bastırılmış hisleri ile yaşamaya alışmış şahıslar benim anlattıklarım karşısında kendilerini hatalı hissetti. Derinlerde gizli tuttukları hisleri uyandırdı. Bunu öteki türlü yapabilir miydim, bilmiyorum. Fakat şunu biliyorum ki, acılarımızla yüzleşmedikten sonra kendimizi onaramayacağız, ruhsal özgürlüğümüzü elde edemeyeceğiz…
– Hakkınızda yaptığım araştırmada bilhassa çalışmayan annelere yönelik fikirler verdiğinizi düşünen bir kitle ile karşılaştım. Çalışan annelere rehber değil misiniz? Bu fikir üzerine burada ne söylemek istersiniz?
Çalışan anneleri ihmal ettim. Koca bir Türkiye toplumuna seslenirken, çalışmayan annelerin anne çocuk münasebetine tartı verdim. Binlerce konuşmamda, yüzlerce makalemde, yazdığım 24 kitapta çalışan annelere fakat birkaç sayfa yahut satır içinde değindim. Detaylı yazamadım, anlatamadım. Bu, çalışan anneleri üzdü, tahlil olamadım. Bundan ötürü bütün çalışan annelerden özür diliyorum. Şuan bir kitap hazırlığı içindeyim. Yalnızca çalışan anneler için özel bir kitap kaleme alıyorum. Bu o denli detaylı bir kitap oluyor ki, çalışan bir annenin erken yaşta bebeğinden nasıl ayrılacağından tutun, bakıcıya nasıl bırakacağını, iş ortasında gelip emzirmenin hakikat olup olmayacağına kadar, birçok pedagojik ayrıntıyı özrümün bir kesimi olarak sunacağım…
Damla Karakuş: Teşekkür ederim.
Adem Güneş: Teşekkür ederim.
Bırak ve Rahatla
Adem Güneş
Timaş Yay.
S.: 288
Kitabı satın almak için tıklayınız: D&R
*
Damla Karakuş
Instagram:
