Hafta sonuna kısacık bir söyleşi ile lezzet katalım dedim. Cet Sözütok’u toplumsal medyada anlattığı mesken arkadaşlığı öykülerinden tanıyanlarınız vardır. Sözütok, artık bu kıssayı bir roman olarak yazdı. Kendisi ile romanı “Bunun Bu türlü Olmaması Lazımdı” üzerine kısacık; lakin keyifli bir söyleşi yaptık. Toplumsal medyadan, akıllı telefonundan kopamayan, kendisini hobileri ve fobileri ile bir ortada tanımlayan bu adam, memnunluğu içinde hüznü keşfediyor ve ortaya işte şöyle bir roman çıkıyor…
Keyifli hafta sonları…
ÇÜNKÜ HELEN SARINAR, BAŞKA İNSANLARA BENZEMİYORDU
– Sizi toplumsal medyadan tanıyoruz; lakin siz, bize biraz kendinizden bahseder misiniz?
Beş yıldır reklam müellifliği yapıyorum. Ondan öncesinde de bir edebiyat, kültür–sanat mecmuası çıkarıyordum. Aydınlıyım. Sevdiğim renk sarı. Hobilerim: Eskrim, golf, atlı polo, insanlara yeterlilik yapmak, meskende duvarı izlemek. Fobilerim: Zımpara kâğıdına dokunmak, insanlara düzgünlük yapamamak, konutta duvarı izleyememek.
– Toplumsal medya artık insanların kendilerini anlatabilmeleri için çok aktif bir mecra. Siz bu mecraları nasıl değerlendiriyorsunuz?
Ben Twitter’da cümle biriktiriyorum. Düşünüp, yazdığım hoş cümleleri biriktiriyordum. Özenerek yazdığım günlüğüm üzere bazen orası. Kendi günlüğüme aklıma ne gelirse yazıyorum zira. Onun daha sadeleştirilmişi üzere bu. Bazen de reklamcılıkta, hikaye yazarken kullanacağım cümlelere insanların ne reaksiyon vereceğini test ettiğim bir yer üzere. Instagram ise, biraz daha farklı. Altında o notlar olan bir fotoğraf albümü üzere. O fotoğrafın çekildiği tüm gün ne yaşadıysam, ne hissettiysem onları kaydediyorum oraya da. Facebook’ta ise… Facebook kullanan kaldı mı ya?
(Sosyal medyada okur paylaşımlarından)
– Toplumsal medya üzerinden pek çok beşere ulaşan, adeta bir dizi üzere sonraki kısmı beklenen bir mesken arkadaşlığı kıssası anlattınız. Beşerler sizce neden bu kadar sevdi bu kıssayı?
Çünkü Helen Sarınar, öteki insanlara benzemiyordu. Bir de bir bayanla bir erkeğin birebir konutta olması; lakin aklımızdan arkadaşlık dışında hiçbir şey geçmemiş olması, bu kıssayı farklı kılıyordu bence.
– Toplumsal medyayı sıkça kullanıyorsunuz, hayatınızın neresinde duruyor akıllı telefonunuz?
Her yerinde. İşim, arkadaşlarım, not defterim, cümbüş aracım her şey onun içinde. Telefonu şarja takıyor ve ondan uzak kalıyorsam metot yordam içime ağlıyorum. Şarjdan çıkarınca ise ağlamayı bırakıp gülümsüyorum.
NEDENSE YALNIZ BAŞIMAYKEN KENDİMİ ÜZMEK HOŞUMA GİDİYOR
– Bunun Bu türlü Olmaması Lazımdı romanını sizce kimler okumalı?
Spesifik bir kitlem olduğunu düşünmüyorum. En azından toplumsal medyada yazdıklarımın hitap ettiği kitle bugüne kadar hiç segmente edilemedi.
– Eğitim hayatınızda baktığımda fen lisesinin akabinde Türk Lisanı ve Edebiyatı okumuş olmanız beni şaşırttı açıkçası. Fen lisesinin akabinde böylesine radikal bir kararı nasıl verdiniz?
Aslında birinci kısmım mühendislikti. Ailevi birtakım problemler yaşandı o devir. Sülalevi aslında. Orada ben mağdur oldum. Filler tepişirken çimenlerin ezilmesi üzere. Sonra ben mağdur olunca elime bir güç geçti. Edebiyat okumak istediğimi aileme kabul ettirdim. Lisede Gırgır Dergisi’nde karikatürlerim yayınlanıyor diye bana küsmüş, rastgele bir şey çizmemi yasaklamış ailem çabucak kabul etmişti. Hatalı hissetmişlerdi galiba. Aslında çekirdek ailem hatalı değildi; ancak sonuçta ben mağdurdum.
– Pekala bir şeyler yazmaya ne vakit başladınız?
Birinci sınıfta. Harfleri yazarak başladım. Sonra onları eğik yazmam söylendi eğik yazdım. Sonra da farklı harfleri yan yana yazalım falan derken olaylar gelişti.
– Bunun Bu türlü Olmaması Lazımdı eğlenceli olduğu kadar naif ve sonunda hüzünlendiren bir kitap. Kendi hayatınızdan kesitler taşıyor mu?
Hayatımdan aslında çok mutluyum. Genelde de çok memnunum. Çok büyük acılar yaşamadım, çok sevdiklerimi şimdi kaybetmedim. Lakin nedense yalnız başımayken kendimi üzmek hoşuma gidiyor. Dinlediğim müzikler, izlediğim sinemalar, okuduğum kitaplar genelde bu hedefe yönelik oluyor. Mesela eski işyerim Ortaköy’deydi ve ben o sıra Beşiktaş’ta oturuyordum. Her sabah Beşiktaş-Ortaköy yolunda başıma makus kötü şeyler geldiğini düşünüp kendimi üzüyordum. Bir defasında kendimi çok kahramanca bir davranış sırasında öldürdüm diye ağlamıştım. Ulan hiç hak etmedim neden öldüm ki orada diye ağlamıştım. Ajansa gözlerim kan çanağı varmıştım.
EN ÇOK KISSA ANLATMA İŞİMİ SEVİYORUM
– Yakın vakitte diğer cinste bir kitap da yazmayı düşünüyor musunuz?
Hadi biraz şu cins bir şey yazayım dediğim olmuyor. Bir şeyler yazıyorum. İçimden ne gelirse, tertip, biçim gözetmeden. Sonra editörüm Büşra Aksak o yazdıklarımın ne olduğuna karar veriyor.
– En sevdiğiniz üç kitabı söyleyebilir misiniz?
Ferhan Şensoy – Kalemimin Sapını Gülle Donattım
Barış Bıçakcı – Aramızdaki En Kısa Mesafe
Berkun Oya – Esneyen Boşluk
– Kıssa anlatmaya devam edecek misiniz? Yeni projelerinizden bahsetmek ister misiniz?
Bir reklam ajansında ve bir senaryo takımında çalışıyorum şu an. Öykü anlatmak da benim üçüncü işim oldu bu kitapla birlikte. Ancak en çok kıssa anlatma işimi seviyorum.
– Son olarak okurlarınıza söylemek istediğiniz bir şeyler var mı?
Kitabı alın. Bence çok hoş.
Damla Karakuş: Teşekkür ederim.
Ata Sözütok: Teşekkür ederim.
Bunun Bu türlü Olmaması Lazımdı
Ata Sözütok
Küsurat Yay.
S.: 230
Kitabı satın almak için tıklayınız:
*
Damla Karakuş
Instagram:
